Eind 2002 zocht Amerika ijverig naar een reden om Irak binnen te vallen. Wanneer ze geen link konden leggen tussen Saddam Hoessein en de aanslagen van 11 september, probeerden ze te bewijzen dat Irak over massavernietigingswapens beschikte. Fair Game vertelt het ware verhaal van Valerie Plame en haar man Joseph Wilson en speelt zich af tijdens deze woelige politieke periode.
De doorwinterde CIA agente Valerie Plame (een goede Naomi Watts) ontdekt dat Irak geen actief nucleair programma heeft. Ook haar echtgenoot (Sean Penn), die in Afrika onderzoek doet naar de verkoop van verrijkt uranium aan Irak, heeft zijn twijfels en publiceert een striemend artikel in de NY Times. Hun overtuiging staat in schril contrast met de heersende opinie in Washington. Een enorme controverse barst los. Wanneer Valeries geheime identiteit gelekt wordt naar de pers, weet ze niet wat ze moet geloven. Een ongelukkig toeval of een strategische zet om hen in diskrediet te brengen?
De gevolgen zijn niet te overzien: Valeries carrière is voorbij, haar kwetsbare contactpersonen in het buitenland aan hun lot overgelaten. Haar vrienden nemen afstand, ze ontvangt doodsbedreigingen en Joe krijgt geen enkele opdracht meer. Valerie moet tot het uiterste gaan om haar reputatie, haar carrière en haar huwelijk te redden.
Scenaristen Jeremy en John-Henry Butterworth slagen erin om de complexe materie helder over te brengen. Ze zetten alle feiten netjes op een rij en voegen er nog een paar onthullingen aan toe. Regisseur Doug Liman maakt van dit alles een behoorlijk spannende politieke spionagethriller. Hoewel in het laatste deel (het karakter van) Sean Penn wel heel prekerig wordt, kon deze Fair Game ons zeker bekoren. Veel actie zit er niet in, maar het verhaal heeft genoeg vaart en visuele aantrekking. (PF)
Trailer: Fair Game
