Scenarist-regisseur David Ayer staat niet echt bekend om zijn zachtaardige verhalen/films. Met Harsh Times en End of Watch gunde hij ons al een blik op het geweld in de straten van sommige wijken van Los Angeles (Ayer groeide op in South Central LA). Met Fury geeft hij zijn versie van een oorlogsfilm (hij zat zelf vanaf zijn 18e in het leger). En als we Ayer’s visie volgen, zijn er heel wat gelijkenissen tussen het harde en gewelddadige leven op straat en dat van een oorlog.
Fury is een bikkelharde en realistisch ogende oorlogsprent geworden, die de focus niet enkel wil leggen op de gevechten. Dit is dan ook geen glorieus zwart-wit heldenverhaal, maar een grimmige weergave van een gewelddadige strijd die zware (psychologische) gevolgen met zich meebrengt voor de hoofdpersonages en hun acties bepaalt. En daarom een diepe impact heeft voor hun onderlinge relaties.
Die gedeelde focus op de (ontmenselijking van de) personages is bewonderenswaardig, maar net daar wringt het schoentje, want al leefden we wel mee met de karakters en het verhaal, toch hadden beiden nog meer uitgediept mogen worden. En op het einde komt spijtig genoeg de Hollywoodiaanse heroïek toch weer piepen. Meer onder de indruk waren we van de mooie mise-en-scène. Ayer brengt zijn film vakkundig in beeld en pakt uit met enkele knappe en wervelende actiescènes.
Fury is een intens, ruw en ietwat onevenwichtig oorlogsdrama, dat meer dan voldoende weet te boeien en entertainen dankzij de opwindende en uiterst spannende vechtscènes en de goede acteerprestaties, maar het had iets meer gemogen. (PF) Verdeler: Sony Pictures Home Entertainment
Trailer: Fury
