Christopher Nolan zette zichzelf op de kaart met zijn tweede langspeelfilm Memento. Sindsdien zijn wij grote fan van zijn werk en ook zijn nieuwste kindje Interstellar wist ons opnieuw weg te blazen.
We bevinden ons in de toekomst, de aarde is er weer niet al te best aan toe. Gigantische stofwolken verhinderen een normaal leven op onze planeet. En de vooruitzichten zijn niet al te best. Hoe langer hoe minder gewassen blijven gespaard van schimmels. Eten is dus zeer schaars. Zeer binnenkort zal het leven hier onmogelijk worden. Het eerste deel van Nolan’s scenario zoomt in op de familie van ingenieur en ex-ruimtevaarder Cooper (Matthew McConaughey is opnieuw magistraal), die zoals zovelen genoodzaakt was om landbouwer te worden.
Wanneer hij samen met zijn dochter Murph op een mysterieuze manier een verborgen NASA-station ontdekken, krijgt Cooper de kans om de wereld te redden. Hij moet dan wel zijn twee kinderen achterlaten. Samen met een groep onderzoekers zal hij gebruik maken van een pas ontdekt ‘wormgat’. Hiermee ontsnappen ze aan de beperkingen van de ruimtevaart en overmeesteren ze de oneindige afstanden van een interstellaire reis. Deel twee van Interstellar focust op de spannende zoektocht naar een nieuwe verblijfplaats voor de mens.
Het scenario dat Christopher Nolan samen met zijn broer Jonathan schreef, is zeer ambitieus en zit boordevol ideeën en theorieën. Passeren de revue: concepten als zwarte gaten, wormgaten, vierde en vijfde dimensies en nog wat relativiteitstheorie als toetje. Niet alles daarvan is helder en werkt even goed, maar de manier waarop de ideeën naar het scherm worden vertaald, is wel weergaloos. De prent is een lust voor het oog.
En ook al zit er heel wat in dit ruimte-epos, de basis waarop het scenario en ook de kijker kan terugvallen, is de familieband. Klinkt sentimenteel en dat is het soms ook, maar door de manier waarop Nolan het verpakt – geruggesteund door de ijzersterke acteerprestaties en prachtige soundtrack van Hans Zimmer – werkt het wonderwel en stoort het allerminst. Uiteindelijk is het ook de menselijkheid, de emoties en niet de kwantum fysica die van Interstellar zo’n meeslepend sciencefiction drama maken.
Deze film zal niet voor iedereens filmbek zijn, maar voor al die zich willen en kunnen laten meevoeren in Nolan’s bij momenten nauwelijks te bevatten verhaal is dit de perfecte cinematografische ruimtetrip. Voor ons mag Interstellar zonder twijfel opgenomen worden in het lijstje met baanbrekende sciencefiction films zoals Solaris, 2001: A Space Odyssey, Star Wars, Alien, en Gravity. (PF)
Trailer: Interstellar
