In 1998 gaf de onbekende Deense regisseur Thomas Vinterberg zijn “Dogma”-visitekaartje af met de onthutsende tragikomedie Festen. Twaalf jaar later bewijst hij dat hij nog steeds emotionele en krachtige cinema kan maken met Submarino. We zien hoe Nick en zijn jongere broer opgroeien in nare omstandigheden: hun jeugd wordt gekenmerkt door armoede, misbruik en een alcoholistische moeder. Plots wordt de familie uit elkaar gescheurd door een tragische gebeurtenis. Vele jaren later gaat het verhaal verder: Nick is nu een dertiger en komt net uit de gevangenis. Hij is een man die weet wat hij wil: hard trainen en veel drinken om de harde wereld te kunnen trotseren.
Momenteel woont hij in een vervallen hostel aan de rand van Kopenhagen. Zijn broer is een junk en een alleenstaande vader voor wie slechts twee dingen in het leven tellen: zijn dagelijkse shot en een beter leven voor zijn zes jaar oude zoon, Martin. Reden genoeg voor hem om een dealer te worden, in de hoop zo snel aan geld te kunnen komen. De broers leven afgezonderd van elkaar in het grimmige Kopenhagen, maar zijn toch steeds op zoek naar elkaar. Wat hen bindt, is hun gezamenlijke strijd om hun leven leefbaar te maken. Soms kruisen hun wegen, maar ze vinden elkaar pas echt in de gevangenis. En dat is bijna te laat voor ze…
We waren onder de indruk van dit onderkoeld deprimerend Deens drama. Vinterberg baseerde dit donkere verhaal op een roman van de Deense schrijver Jonas T. Bengtsson, maar haalde ook inspiratie uit zijn eigen kennissenkring. Het resultaat is een allesbehalve gezellig, maar het levert wel een pakkende kijk op de donkere kant van het leven op. (PF)
Trailer: Submarino
