Nicolas Sparks did it again: alle clichés op een hoop smijten en er dan nog een extra schepje sentiment bovenop doen en hopen op een hit. Het boy-meets-girl verhaal gaat dit keer als volgt: armoezaaier Dawson wordt verliefd op verwend nest Amanda. Hij komt uit een asociaal, moederloos en crimineel gezin, zij uit een welgestelde familie. Wanneer Dawson wegloopt van huis en min of meer per toeval zijn intrek neemt bij de vriendelijke weduwnaar Tuck (Gerald McRaney), staat niets hun relatie nog uit de weg. Maar het leven loopt nu eenmaal niet van een leien dakje. De twee verliezen elkaar door omstandigheden uit het oog en gaan een compleet andere toekomst tegemoet. 20 jaar later ziet het koppel elkaar terug. Zal hun liefde die lange tijd overleven?
Op het eerste zicht is dit de zoveelste typische Nicolas Sparks verfilming. Kan iemand de man vertellen dat zijn scenario’s dringend aan restyling en optimalisatie toe zijn. De voorspelbaarheid is groot en veel emotie maakt hij allemaal niet los. Bovendien is de casting niet echt top. Michelle Monaghan en James Marsden spelen de volwassen versies van de personages. De match met hun jongere ik is vooral bij Marsden’s karakter niet echt geslaagd te noemen. Maar wat nog veel erger in deze romantische sof: het gebrek aan chemie tussen de hoofdrolspelers, voeg daarbij nog eens het afgezaagde verhaaltje en we kunnen zonder blozen zeggen dat The best of Me zeker niet ‘the best of Nicholas’ is. (DW) Verdeler: eOne
Trailer: The Best of Me