Quentin Tarantino’s achtste filmproject kreeg de naam The Hateful Eight mee. Het verhaal speelt zich een aantal jaren na de Amerikaanse Burgeroorlog af. We openen de debatten met een koets die door het winterachtige landschap van Wyoming raast. De passagiers, premiejager John Ruth (Kurt Russel) en zijn vluchteling Daisy Domergue (Jennifer Jason Leigh), racen richting het stadje Red Rock, waar Ruth, in deze delen bekend als “The Hangman”, Domergue heenbrengt om berecht te worden.
Onderweg komen ze twee vreemdelingen tegen: Majoor Marquis Warren (Samuel L. Jackson), een zwarte soldaat die voor de Unie vocht en nu berucht premiejager geworden is en Chris Mannix (Walton Goggins), een afvallige van het zuiden, die claimt de nieuwe sheriff van de stad te zijn. Omdat ze door een hevige sneeuwstorm op de hielen worden gezeten, zoeken Ruth, Domergue, Warren en Mannix hun toevlucht in Minnie’s Haberdashery, een tussenstop bij een bergpas voor postkoetsen.
Als ze aankomen bij Minnie’s, worden ze niet begroet door de eigenares, maar door een viertal onbekende gezichten. Bob (Demián Bichir), die de boel bij Minnie’s verzorgt terwijl zij haar moeder bezoekt, zit verschanst samen met Oswaldo Mobray (Tim Roth), de beul van Red Rock, koeienmepper Joe Gage (Michael Madsen) en soldaat van de Confederatie, Generaal Sanford Smithers (Bruce Dern). Terwijl de storm de tussenstop op de berghelling overneemt, ontdekken onze acht reizigers dat ze het misschien niet halen tot Red Rock.
The Hateful Eight is wederom een typische Tarantino prent geworden. Grotesk, grappig, vol knetterende dialogen, uitbarstingen van geweld en gore, wonderlijk geflipte personages,… Zijn achtste film heeft het weer allemaal. En toch is het deze keer niet super meeslepend. Niet dat het verhaal – dat nog best valt te vergelijken met de bloederige western variant van “De Mol” in toneelversie – verveelt, maar het ontrafelen van het mysterie mist toch wat impact en variatie. De weg die naar de bombastische finale leidt, mocht van ons iets korter, gebalder zijn geweest.
De humor, de acteerprestaties (met Leigh en Jackson op kop) én de scherpe monologen en dialogen maken maken echter veel goed. Ook de sfeervolle en oogstrelende fotografie is om van te smullen. Voeg daarbij de fraaie en bij momenten onheilsspellende score van Ennio Morricone en je krijgt misschien niet de beste Tarantino ooit, maar wel nog één van de beste films die we de afgelopen tijd zagen. What can we say, we love crazy old QT. (PF)
Trailer: The Hateful Eight
